@article { author = {Masjedsaraie, Hamid}, title = {To Appoint an Attorney in Devotion}, journal = {Religious Researches}, volume = {10}, number = {3}, pages = {469-492}, year = {2014}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-8388}, eissn = {2423-6195}, doi = {10.22059/jorr.2014.52581}, abstract = {It is so common in many legal activitiesto appoint an attorney, who is selected to do something on behalf of a client. But whether it is right to appoint an attorney for making a formula of devotion has always been in dispute among jurisprudents.One finds evidences and discusses for, while another finds evidences against such an appointment, although there is an explicit agreement about the conditions of appointing attorney in some binding contracts like sale or mortgage. On the other hand, the lawyers have agreed about the issuein situations like “condition included in the contract” (Shart-e-fel). What is of a great importance here is that whether the devotion should be considered as an act of worship or, else, as a transaction (business), and whether it is required a pure intention on behalf of the servant towards God or not.}, keywords = {Devotion,power or attorney,Binding,disputation,Alms,pure intention,to appoint an attorney}, title_fa = {توکیل در وقف}, abstract_fa = {انجام دادن بسیاری از اعمال حقوقی در قالب اعطای وکالت به غیر، امر رایج و مرسومی است، به‌گونه‌ای که موکل با هدف تحقق منویات خود توسط وکیل، به وی وکالت و نیابت می‌دهد. اما جواز و عدم جواز وکالت دادن واقف به غیر، به‌منظور انشای صیغۀ وقف و نوعی توکیل در وقف، همواره یکی از خاستگاه‌های اختلاف‌نظر فقهی بوده است، به‌طوری که از یک سو، ادله‌ای بر جواز چنین توکیلی، و از سوی دیگر، ادله‌ای نیز بر عدم جواز وکالت دادن در وقف دلالت دارد. البته دربارۀ شرط وکالت در وقف در ضمن برخی از عقود لازم، نظیر بیع و رهن، مشهور فقها به جواز چنین شرط و آثار و احکام مترتب بر آن حکم صریحی داده‌اند و به‌صورت متقابل در قالب «شرط فعل»، توسط حقوقدانان نیز پذیرفته شده است. تبیین معنا و مفهوم ماهیت وقف از حیث عبادیت یا معاملیت و اینکه آیا در وقف، قصد قربت شرط است یا خیر؟ نقش تعیین‌کننده‌ای در اتخاذ موضع اثبات یا نفی در حکم این موضوع دارد. در نوشتار حاضر ضمن بررسی استدلال‌های قائلان به جواز و عدم جواز توکیل در وقف، از رهیافت ادله‌ای چند از جمله دلیل عرف، به این نتیجۀ اصلی می‌رسیم که وکالت دادن در وقف و به تعبیر دیگر توکیل در وقف، چه در قالب شرط ضمن عقد (شرط فعل) و چه به‌صورت ابتدایی، جایز و صحیح است.}, keywords_fa = {ایقاع,توکیل,صدقه,عقد,قصد قربت,وقف,وکالت}, url = {https://jorr.ut.ac.ir/article_52581.html}, eprint = {https://jorr.ut.ac.ir/article_52581_a88d8daef7687ea0e1984074f38f3a2e.pdf} }